بررسی اثر تجویز درازمدت سیلی مارین بر هیپرآلژزیای حرارتی و شیمیایی در مدل تجربی نوروپاتی دیابتی در موش صحرایی نر

مقدمه: هیپرآلرژی یکی از مشخصه های بارز نوروپاتی دیابتی است. با توجه به اثر هیپوگلیسمیک و آنتی اکسیدانی سیلی مارین، در مطالعه ی حاضر اثر ضد درد سیلی مارین، در مدل تجربی نوروپاتی دیابتی در موش های صحرایی نر بررسی شد. مواد و روش ها: برای انجام آزمون warm tail immersion، موش ها به چهارگروه شاهد، دیابتی، کنترل و دیابتی تیمار شده با سیلی مارین تقسیم شدند. در آزمون فرمالین، به چهار گروه فوق دو گروه شاهد و دیابتی دریافت کننده ی سدیم سالیسیلات نیز اضافه شد. برای دیابتی شدن از داروی استرپتوزوتوسین به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت داخل صفاقی استفاده شد. دو گروه تیمار شده با سیلی مارین، در ابتدا (در گروه حیوانات دیابتی، قبل از دیابتی شدن آنها به وسیله ی تزریق داخل صفاقی داروی استرپتوزوتوسین) 200 میلی گرم بر کیلوگرم و سپس به مدت 8 هفته روزانه 100 میلی گرم بر کیلوگرم سیلی مارین به روش داخل صفاقی دریافت کردند. یافته ها: یافته ها نشان داد که در پایان هفته ی هشتم، نمره های درد در موش های دیابتی، در دو فاز حاد و مزمن آزمون فرمالین افزایش (006/0-03/0p=)، زمان تأخیر خارج کردن دم از آب گرم نیز کاهش می یابد (02/0p=). درمان با سیلی مارین به مدت هشت هفته، موجب کاهش معنی داری در نمره های درد در مراحل حاد و مزمن شده (0006/0-06/0p=)، و زمان تأخیر خارج کردن دم از آب گرم را نیز افزایش می دهد (03/0p=). از طرف دیگر، کاهش معنی داری در نمره های درد گروه شاهد تیمار شده با سیلی مارین در مقایسه با گروه شاهد مشاهده نشد. نتیجه گیری: به طور خلاصه، به نظر می رسد تجویز داخل صفاقی سیلی مارین به مدت هشت هفته موجب کاهش معنی داری در میزان شدت درد در مدل تجربی نوروپاتی دیابتی می شود که این را می تواند به عنوان یک درمان کمکی در هیپرآلژزی دیابتی مطرح شود.